الف) سرمایه گذاران (به عنوان تامین کنندگان سرمایه و مشاورین آنان)
ب) اعطا کنندگان تسهیلات مالی ،
ج) تامین کنندگان کالا و خدمات وسایر بستانکاری تجاری ،
د) مشتریان ،
ه) کارکنان واحد تجاری ،
و) دولت وموسسات تابع آن ،
ز) عموم مردم
و همچنین بیان می‌دارد در عین حال که صورت‌های مالی نمی تواند پاسخگوی تمام نیازهای اطلاعاتی استفاده کنندگان پیشگفته باشد، نیازهایی وجود دارد که بین همه استفاده کنندگان مشترک است. به طور ویژه همه آن ها کم وبیش به وضعیت مالی، نتایج عملیات و سازگاری مالی واحد تجاری به عنوان یک کل علاقمند هستند. تهیه صورت‌های مالی به گونه ای است که نیازهای سرمایه گذاران را بپوشاند، از آنجا که سرمایه گذاران تامین کنندگان سرمایه ای هستند که با مخاطره همراه است. همچنین می‌تواند بیشتر نیازهایی را که صورت‌های مالی برای سایر استفاده کنندگان تامین می‌کند، برآورده سازد. در اولویت قرار دادن سرمایه گذاران به معنی آن نیست که سایر استفاده کنندگان نادیده گرفته شوند. اطلاعات تهیه شده برای سرمایه گذاران می‌تواند در حد مرجع اصلی برای سایر استفاده کنندگان مفید واقع شود.(مکرمی،۱۳۷۴)
اطلاعات حسابداری و تصمیم گیری
تصمیم گیری نیازمند اطلاعات است و اطلاعات یعنی ارقام و حقایقی که به صورت منظم و با قاعده (طبق یک سیستم) انتخاب شده، پرورش یافته و برای تصمیم گیری آماده گردیده است. سیستم ها در اینجا به معنی ایجاد نظام هایی به منظور پیوستگی کلیه ی فعالیت‌های مؤسسه از طریق تبادل اطلاعات است. در تصمیم های سرمایه گذاری، اطلاعات نقش بسیار مؤثری ایفا می‌کند. سرمایه گذاران با بهره گرفتن از اطلاعات ارائه شده، می‌توانند جزئیات بیشتری را درباره شرکت و وضعیت مالی آن به دست آورند. اطلاعات در این رابطه مبنای هر نوع تصمیم گیری عقلایی است که از اهمیت ویژه ای نیز برخوردار است. زیرا بدون تکیه بر اطلاعات جامع و موثق کلیه پیش‌بینی ها و برنامه ریزی ها بر پایه و اساس حدس و گمان خواهد بود که در این صورت، محقق شدن برنامه ریزی ها همراه با شانس و تصادف خواهد بود. بدین ترتیب آشکار می شود که آنچه موفقیت تصمیم گیری ها را تضمین می‌کند، بیش از هر چیز دسترسی به اطلاعات، جامعیت، صحت و دقت آن ها است. حسابداری از جمله ابزارهای کارآمد جهت تهیه اطلاعات در راستای پاسخ‌گویی به نیازهای اطلاعات مالی در مراحل مختلف تصمیم گیری است که می‌تواند اطلاعات مربوط و قابل اتکایی را در اختیار قرار دهد.(نوروزی و جمشیدی،۱۳۹۰)
تامین مالی و رشد شرکت
شرکت ها به منظور اجرای پروژه های سودآور و دستیابی به حداکثر بازدهی در جهت افزایش ثروت سهام‌داران خود، از منابع مالی مختلف به شیوه های گوناگون استفاده می‌کنند. توانایی شرکت در مشخص کردن منابع درون یا برون سازمانی در فراهم کردن سرمایه و تهیه برنامه های مالی مناسب، از عوامل اصلی رشد و پیشرفت هر شرکت محسوب می‌گردد. این منابع تامین مالی و میزان استفاده از آن ها یکی از عوامل اثرگذار بر عملکرد عملیاتی شرکت ها است.(مجتهدزاده و همکاران،۱۳۸۸)
مؤسسات و بنگاه های اقتصادی بویژه فعالان در بخش صنعت، برای ادامه حیات وفعالیت های تولیدی خود وهمچنین توسعه فعالیت ها ، به سرمایه های کلان نیاز دارند ، تامین وجوه برای شرکت ها وموسسات از اهمیت ویژه ای برخوردار است ولازم است که مدیریت مالی اطمینان حاصل نماید که در موقع نیاز چنین وجوهی فراهم است. منابع مالی هر واحد اقتصادی از منابع داخلی وخارجی تشکیل شده است. منابع داخلی شامل جریان های نقدی حاصل از عملیات به علاوه وجوه حاصل از فروش دارائیها ومنابع خارجی نیز شامل استقراض از بازارهای مالی وانتشار سهام جدید است. مدیران معمولا در فرایند تامین مالی نوعی نظم وتوالی را رعایت می‌کنند. این نظم را میتوان این گونه مطرح کرد که ابتدا منابع داخلی را بر منابع خارجی ترجیح می‌دهند.(رحیمیان،۱۳۸۰)
- طبقه بندی روش های تامین مالی
روش های تامین مالی برای تداوم فعالیت واجرای پروژه های سودآور در فرایند رشد شرکت ها بسیار موثرند وموجب ادامه حیات شرکت ها در دنیای رقابتی امروز می‌شوند. تامین مالی به روش های مختلف کوتاه مدت وبلند مدت صورت می‌گیرد وشرکت ها می‌توانند منابع مالی مورد نیاز خود را از داخل (برای نمونه از محل سود انباشته ) یا خارج از شرکت ( از طریق انتشار سهام یا اوراق قرضه) تامین کنند. هدف اصلی شرکت ها ، افزایش بازده حقوق صاحبان سهام است و بدین منظور از روش هایی استفاده می‌کنند که آن ها را در رسیدن به این مهم یاری کند. افزایش بازده حقوق صاحبان سهام و در نتیجه کاهش هزینه سرمایه، ارزش شرکت را بالا می‌برد. در واقع سرمایه گذاران اعم از سهام‌داران یا تامین کنندگان وام وتسهیلات بلند مدت با اعطای سرمایه یا پول خود به شرکت، ریسک عدم وصول آن را پذیرفته اند و بازده ای معادل هزینه سرمایه شرکت را می خواهند. بدهی ها وسرمایه دو منبع اصلی تامین منابع مالی در ساختار سرمایه شرکت می‌باشند. تامین مالی شرکت ها وموسسات به تناسب وسعت ، نیاز، اهداف و نحوه ی دسترسی به منابع و بازار سرمایه متفاوت می‌باشند. شیوه های مختلفی برای تامین مالی شرکت ها عنوان گردیده است که به اختصار بیان می‌گردد.(شباهنگ،۱۳۸۵)
معمولا روش های مختلف تامین مالی از نظر زمان سررسید به تامین مالی کوتاه مدت و بلند مدت و از لحاظ محل تامین منابع، به منابع داخلی و خارج تقسیم می‌گردند که در ادامه به شرح آن می پردازیم:
منابع تامین مالی داخلی:
منابعی مثل جریان های نقدی حاصل از عملیات ، فروش داراییها، سود انباشته واستفاده از ذخایر استهلاکی، که از داخل شرکت عرضه می‌شوند را منابع مالی داخلی (درون سازمانی) می‌گویند. وجوه و منابع داخلی دارای دو ویژگی هستند. اول این وجوه از طریق عملیات واحد تجاری ایجاد می‌شوند. در نتیجه اینگونه وجوه بیشتر از وجوه و منابع خارجی تحت کنترل مدیریت شرکت هستند. دوم، اینگونه وجوه به آسانی در دسترس شرکت قرار می گیرند زیرا تنها کافی است دو اقدام زیر برای هرچه مستحکم کردن استفاده از این منابع صورت گیرد.
الف) جلب موافقت اکثریت آرای سهام‌داران در زمینه عدم توزیع سود نقدی در مجمع عمومی عمومی عادی یا انتقال بخشی از سود به اندوخته
ب) جلب موافقت اکثریت آرای سهام‌داران در زمینه توزیع سود سهمی ( انتقال سود انباشته به حساب سرمایه یا صرف سهام)
سود انباشته همیشه یکی از منابع مهم تامین مالی بلند مدت داخلی شرکت ها بوده است.(شباهنگ،۱۳۸۵)
منابع تامین مالی خارجی:
منابع خارجی آن دسته از منابعی هستند که شرکت ها در صورت عدم کفاف منابع داخلی برای تامین مالی نیازهای شرکت ، به وسیله ایجاد یا تحمل بدهی ها یا انتشار سهام جدید اقدام به جذب سرمایه می نمایند. منظور از ایجاد بدهی استقراض یا انتشار اوراق قرضه است که شرکت در قبال آن ها متعهد می شود که در زمان‌های معین سود تعیین شده و در تاریخ سررسید ارزش اسمی یا مبلغ وام اخذشده را بپردازد.
منابع تامین مالی کوتاه مدت:
